کد مطلب:129854 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:235
سخنان زینب کبری
نخستین كسی كه با استناد به اشعار یزید - در مجلس و رو در روی او - كفرش را اثبات كرد، حضرت زینب كبری، دختر امیرالمؤمنین (ع) است؛ كه امام زین العابدین (ع) از او به عنوان عالمه تعلیم ندیده یاد می كند. [1] آن حضرت خطاب به یزید فرمود:
«آیا سخن خدای متعال را فراموش كرده ای كه فرمود: «آنها كه كافر شدند، نپندارند كه اگر مهلتشان دادیم به سودشان است! ما به آنان مهلت می دهیم تا بر گناهانشان بیفزایند؛ و آنان عذابی خواركننده دارند.» [2] كار تو جای تعجب و شگفتی ندارد، چگونه
می توان از كسی كه جگر شهیدان را دندان گرفته و گوشتش از خون شهیدان و سعادتمندان روییده و بر ضد سرور پیامبران جنگ برپا كرده و احزاب را گرد آورده و به روی رسول خدا (ص) نیزه كشیده و شمشیر جنبانده، امید خیر و نیكی داشت؛ آن كسی كه از همه اعراب بی ایمان تر بود، بیش از همه رسول خدا (ص) را انكار می كرد. دشمنی اش از همه آشكارتر بود و از روی كفر و سركشی از همه نسبت به پروردگار نافرمان تر بود. آگاه باشید كه اینها همه نتیجه ی فساد و كفر است و سوسماری است كه برای كشتگان جنگ بدر در سینه می جنبید. هر كس در كار ما اهل بیت با دیده تعجب و دشمنی، عداوت و كینه ورزی بنگرد، در دشمنی به ما كندی نمی كند. كفر خویش را به رسول خدا (ص) آشكار می سازد و آن را به بیان رسا بر زبان می آورد و - شادمان از كشتن فرزندان و به اسارت بردن دودمانش - بی آنكه از چنین گناهی اجتناب ورزد و یا آن را بزرگ بشمرد، خطاب به بزرگانش چنین ندا می دهد: «از شادی هلهله می كردند و دیگران را به هلهله وا می داشتند و می گفتند: ای یزید دست مریزاد!»
ای یزید دندانهای ابا عبدالله را - كه بوسه گاه پیامبر بود - زیر ضربه های چوبدستی می گیری و شادی در چهره ات برق می زند. به جانم سوگند كه با ریختن خون سرور جوانان بهشت و پسر بزرگ عرب و خورشید خاندان عبدالمطلب، دمل را شكافتی و ریشه را كندی. بزرگانت را ستودی و با خون او به پیشینیان كافر و خویش تقرب جستی!» [3] .
«آیا سخن خدای متعال را فراموش كرده ای كه فرمود: «آنها كه كافر شدند، نپندارند كه اگر مهلتشان دادیم به سودشان است! ما به آنان مهلت می دهیم تا بر گناهانشان بیفزایند؛ و آنان عذابی خواركننده دارند.» [2] كار تو جای تعجب و شگفتی ندارد، چگونه
می توان از كسی كه جگر شهیدان را دندان گرفته و گوشتش از خون شهیدان و سعادتمندان روییده و بر ضد سرور پیامبران جنگ برپا كرده و احزاب را گرد آورده و به روی رسول خدا (ص) نیزه كشیده و شمشیر جنبانده، امید خیر و نیكی داشت؛ آن كسی كه از همه اعراب بی ایمان تر بود، بیش از همه رسول خدا (ص) را انكار می كرد. دشمنی اش از همه آشكارتر بود و از روی كفر و سركشی از همه نسبت به پروردگار نافرمان تر بود. آگاه باشید كه اینها همه نتیجه ی فساد و كفر است و سوسماری است كه برای كشتگان جنگ بدر در سینه می جنبید. هر كس در كار ما اهل بیت با دیده تعجب و دشمنی، عداوت و كینه ورزی بنگرد، در دشمنی به ما كندی نمی كند. كفر خویش را به رسول خدا (ص) آشكار می سازد و آن را به بیان رسا بر زبان می آورد و - شادمان از كشتن فرزندان و به اسارت بردن دودمانش - بی آنكه از چنین گناهی اجتناب ورزد و یا آن را بزرگ بشمرد، خطاب به بزرگانش چنین ندا می دهد: «از شادی هلهله می كردند و دیگران را به هلهله وا می داشتند و می گفتند: ای یزید دست مریزاد!»
ای یزید دندانهای ابا عبدالله را - كه بوسه گاه پیامبر بود - زیر ضربه های چوبدستی می گیری و شادی در چهره ات برق می زند. به جانم سوگند كه با ریختن خون سرور جوانان بهشت و پسر بزرگ عرب و خورشید خاندان عبدالمطلب، دمل را شكافتی و ریشه را كندی. بزرگانت را ستودی و با خون او به پیشینیان كافر و خویش تقرب جستی!» [3] .
[1] العوالم، ج 17، ص 370.
[2] آل عمران (3)، آيه ي 178.
[3] الاحتجاج، ج 2، ص 124، و به نقل از آن، بحارالانوار، ج 45، ص 158.